عکسی دیده نشده از بانک شاهی در تهران، حدود سال 1900

سلام دوباره ....

این وبلاگ برایم مشکلانی داشت  .... ناچار شدم در بلاگفا کارکنم که اونجا هم مشکلاتی پیش آمد و متاسفانه همه زحمات به هدر رفت ..... از کلوب برای همیشه خداحافظی کردم و میخواهم در اینجا شروعی تازه داشته باشم .... نمیدونم واقعا نمیدونم اینجا مخاطبی دارم یانه؟ ولی برای دل خودم کارمیکنم ....

دردل یک دوست ناشناخته ....

دلم گرفته، امروز بیشتر از هر زمانی، حرف زدن در مورد حال امروزم برایم سخت است،   در این تنهایی میان تن ها، اطرافم پر است از آدمهایی که هیچوقت به هیچکدام از خواسته هایم احترام نگذاشتند، آدم هایی که همیشه برایم تصمیم گرفتند و همان تصمیم های آنها امروز مرا به این تنهایی و دلتنگی کشانده است، سال سوم دانشگاه بودم که یکی از هم دانشگاهی هایم که برای خواستگاری پیش قدم شد، برخورد خانواده ام دیدنی بود، برادرهایم میگفتند حق نداری با کسی که خودت میخواهی ازدواج کنی، من نمی توانستم با کسی که خودم انتخاب میکنم ازدواج کنم و همین ها وقتی زمان ازدواج شان فرا رسید روبروی خانواده ایستادند که قصد دارند با فلانی ازدواج کنند، تلخی این اتفاقات و زهر یادآوری اش دردناک است ، خفه ام میکند، .... که خواستگاری آمد نمی گویم صد در صد خانواده اجبارم کردند ولی من دیگر نمیتوانستم گزینه ایی داشته باشم، هر کسی را که من معرفی میکردم خانواده مخصوصا برادرهایم مخالفت میکردند، شاید شرایط آن روزهای خانواده، شرایط روحی خودم، برای دلخوشی مادرم ، فرار از خیلی چیزها حاضر شدم ازدواج کنم، ازدواجی که آنروزها خیلی ها گفتند خانواده اش فرهنگ مناسب ندارند و باز خیلی ها گفتند میروی گلی از میان خارزار میچینی و زندگی میکنی، کسی از او ایراد نمیگرفت، کلا کسی در موردش شناختی نداشت، یکی از دوستان برادرم هم باشگاهی اش بود، علاوه بر اینکه فامیل بودیم، ما ازدواج کردیم ولی همان روز اول بعد از عقد فهمیدم چقدر دنیای ما متفاوت است، مگر میشود کسی در خانواده ایی بدنیا بیاید، رشد کند ولی رفتارش با خانواده اش متفاوت باشد، اشتباه من این بود که فکر میکردم گلم را چیدم و کاری به خارها ندارم، همه جریان ازدواج ما از خواستگاری تا عروسی به اندازه سه ماه فصل بهار سال 84 طول کشید. هیچ دردی در روابط آدمها به اندازه تفاوت فرهنگی نیست، اینکه با کسی زندگی کنی ولی هیچکدام از حرفهای یکدیگر را متوجه نشوید، شاید او هم به اندازه من زجر میکشد، شاید او هم نمیتواند من را تحمل کند، ولی من همیشه به همه عقایدش حتی اگر بر خلاف عقایدم بود احترام گذاشتم، هیچوقت نخواستم شبیه من باشد، هیچوقت مسخره نکردم تفکراتش را ، وقتی سه بار بچه هایم برایم نماندند و از دست دادمشان گاهی با خودم فکر میکردم شاید همه اینها نشانه ایی از سوی خداست تا این ازدواج خاتمه پیدا کند، دکترها هیچ دلیلی برای از دست رفتن بچه ها پیدا نکرده بود، ولی باز من اصرار کردم که خدایا به من فرزندی بده، .... عمر من است،  عشق من است، حاضرم جانم را برایش بدهم، حالا که دارمش دلم نمیخواهد خاری به پایش برود ، ولی گاهی فکر میکنم خدا قصد کمک به ما را دارد و این ما هستیم که نمی فهمیم و شاید هم نمیخواهیم باور کنیم، حالا سالهاست من ، .... را در وجودم دفن کرده ام، ... که زنده بود، زندگی میکرد، شعر میخواند،شعر می نوشت من از سال دوم دبیرستان شعر می نوشتم و الان گاهی دفترهای آن روزها را که میخوانم دلم تنگ میشود ، .... که کتاب میخواند، فیلم نگاه میکرد، به دنبال تازه های فرهنگی بود، .... که موسیقی گوش میکرد، لذت میبرد و... من همه اینها را، همه این نیازهایم را در وجودم کشتم و با کشتن آنها روحم را به فنا دادم و به خاک سپردم، حالا دوباره دارم زندگی میکنم، این حق من است که زندگی کنم، همانطور که دوست دارم، همانطور که حق من است، اصلا گیرم که من گناه میکنم، جهنمی هستم ولی خوشم ، من میخواهم اینطور زندگی کنم حساب و کتابش با خدا، من نمیخواهم کسی تغییرم بدهد، میدانی بعد از چند سالی که موسیقی گوش نمیکردم یادم است قبل از عید دوستی برایم آهنگی فرستاد، بار اول که گوش میکردم هیچ چیزی نفهمیدم و فقط گریه میکردم با صدای بلند،آنقدر بلند که صدای موسیقی در میان هق هق گریه های من گم شده بود، دلم برای مریمی که سالهاست زنده به گورش میکردم میسوخت، شما بگو، شما به من بگو مگر من چیزی فراتر از حقم میخواهم، من فقط میخواهم به من و به عقایدم احترام بگذارند، اجازه بدهند خودم باشم،من از کسی چیزی نخواستم، من فقط میخواهم به من فرصت بدهند کتاب بخوانم، فیلم ببینم، موسیقی گوش بدهم، گاهی اوقات موهایم را رنگ کنم، لباسهایی با رنگهای شاد بپوشم، ... فقط یک کمی به من به این فکر، به این روح به این زن احترام بگذارند. من بدنیا نیامدم تا زنی باشم که هیچ نباشم، من بدنیا نیامدم تا سالها زیر سایه مردها زندگی کنم، من بدنبال بی بندباری و بی قیدی نیستم، مرا در خانه ام زندانی کنید ولی کتابهایم را از من نگیرید، اجازه بدهید فکر کنم، خودم فکر کنم به هر چیزی که دوست دارم، اجازه بدهید خودم باشم، با همان عقایدی که دارم با همه آن تفکرات و عقاید، من فقط همین را میخواهم. کمی احترام به شخصیتم به اینکه حقی دارم، حقی برای زندگی ، برای خوب زندگی کردن، حقی برای تفکر، حقی برای دوست داشتن، حقی برای همه آنچه که دوست دارم داشته باشم ، دوست دارم لمسش کنم، مرا زندانی کنید ولی زنده به گورم نکنید، حق زندگی را از من نگیرید. من فقط میخواهم خودم باشم... .

گاندی ...

پسر گاندی می گوید:

پدرم کنفرانس یک روزه ای در شهر داشت، از من خواست او را به شهر برسانم، وقتی او را رساندم گفت:
ساعت 05:00 همین جا منتظرت هستم تا با هم برگردیم.
من از فرصت استفاده کردم، برای خانه خرید کردم، ماشین را به تعمیرگاه بردم، بعد از آن به سینما رفتم.
ساعت 05:30 یادم آمد که باید دنبال پدر بروم! وقتی رسیدم ساعت 06:00 شده بود!
پدر با نگرانی پرسید: چرا دیر کردی؟!
با شرمندگی به دروغ گفتم: ماشین حاضر نبود، مجبور شدم منتظر بمانم!
پدرم که قبلا به تعمیرگاه زنگ زده بود گفت:
در روش تربیت من حتما نقصی وجود داشته که به تو اعتماد به نفس لازم را نداده که به من راست بگویی! برای این که بفهمم نقص کار من کجاست این هجده مایل را تا خانه پیاده بر می گردم تا در این مهم فکر کنم!
مدت پنج ساعت و نیم پشت سرش اتوموبیل می راندم و پدرم را که به خاطر دروغ احمقانه ای که گفته بودم غرق در ناراحتی و اندوه بود نگاه می کردم!
همان جا بود که تصمیم گرفتم دیگر هرگز دروغ نگویم!
این عمل عاری از خشونت پدرم آنقدر نیرومند بود که بعد از گذشت 80 سال از زندگی ام هنوز بدان می اندیشم!!

اقبال مسیح

بخشی از نامه‌ی بهمن محصص به دختر احمدرضا احمدی: 

«عزیزم: این عکس «اقبال مسیح» است؛ پسر ۱۲ ساله‌ای اهل پاکستان، در روز عید پاک امسال، وقتی با دوچرخه در روستایشان می‌گشته کشته شد. قاتلین، اربابان قالی‌باف بودند که «اقبال مسیح» علیه آنان قیام کرده بود. این پسر را در شش سالگی فروخته بودند. قالی می‌بافت. علیه ظلم و کار سیاهِ (ساعات کار زیاد با مزد بسیار کم) کودکان قالی‌باف قد بلند کرده بود به عنوان جوان‌ترین سندیکالیست دنیا. پایش تا Boston University کشیده شده بود. جمله‌اش «من دیگر از ارباب نمی‌ترسم، حالا او باید از من بترسد» معروف شد. نتیجه‌ی قیام و مبارزه و مرگ‌اش این‌که، حالا باید روی هر قالی نوشته شود: «به دست کودکان بافته شده است». من عکس‌اش را چون دوستان دیگرم Genet و Malaparte به دیوار کارگاهم دارم. تو نیز این عکس را به دیوار اطاق‌ات بزن و یا در دفترت نگهدار. چرا؟ برای این‌که زمانه تغییر کرده است و تو به عنوان هنرمند مسئولیت بیشتری داری و برای این‌که تو و نسل تو چون من و نسل من سرافکنده نباشید، باید به اطراف‌تان به دقت بیشتری نگاه کنید.»

از پیج بهمن محصص 

اساتید موسیقی

ایستاده از راست: سعید هرمزی و ارسلان خان درگاهی / نشسته از راست: (؟)، علیرضا چنگی، ادیب خوانساری، مرتضی خان محجوبی، عبدالحسین شهنازی، مهدی خالدی، محمد قراب، (؟)

جایی که هیچکس منتظرت نیست ....

امروز بعد از یکماه به یکباره به کلوب برگشتم . خیلی دلم گرفت. دیدم خیلی ها حذفم کردن و حتی رسانه رو هم رو حذف کردند.

حق دارن ، از کسی توقع ندارم .

اینجا رو به کلوب ترجیح میدم ، نمیدونم واقعا نمیدونم مخاطب هام کی هستند ، ناشناسی و تنهایی اینجا رو خیلی دوست دارم ، بجز چند دوست بسیار عزیز که کامنت گذاشتند بقیه رو نمیبنم. 

ببخشید که دوست خوبی اونجا نبودم و اصولا دوست خوبی نیستم. 

هرچی که میخام بنویسم نمیتونم حرف دلم رو بزنم ولی این جمله احمد محمود کاملا وصف حالم هست . چندباری از صبح خوندمش :

وقتی که حرف ها تو مغز آدم، جوش می زنن و تو دل آدم آتیش می ندازن ، همه گرم و گیران،، ولی همچین که از دهن بیرون ریخته شدن و گرمای خون ازشون گرفته شد و رفتن تو قالب کلمات ، همه سرد و یخ زده می شن ...

شهر فرنگ

عکاس : آنتوان سوروگین