برهٔ گمشدهٔ راعی/هوشنگ گلشیری

خواهش می‌کنم حرف نزن، فقط باش، با دست هات، با لچک سرت و با این دو چشم هنوز درخشان و این پوست و این طرح صورتت که انگار همیشه همینطور‌ها بوده‌ای، و می‌مانی و یا انگار این طرهٔ خاکستری همینگونه که حالا هست همیشه با لالهٔ گوشت ملازمه داشته است.
هوشنگ گلشیری/برهٔ گمشدهٔ راعی