منیر وکیلی

منیر وکیلی (نام پدری: وکیلی نیکجو) (زاده ۲۷ آذر ۱۳۰۱ برابر ۱۹ دسامبر ۱۹۲۳ - درگذشته ۹ اسفند ۱۳۶۱ برابر ۲۸ فوریه ۱۹۸۳) از خوانندگان اپرا در ایران بود

 

وی در تبریز متولد شد و موسیقی را در تهران نزد لیلی بارا (خواننده سابق اپرای وین و از مهاجران اروپای شرقی طی جنگ جهانی در ایران) فرا گرفت.

منیر در پائیز سال ۱۳۲۸ (اکتبر ۱۹۴۹) به پاریس رفت تا درکنسرواتوار ملی موسیقی، به تحصیل موسیقی و آموختن آواز بخصوص ترانه‌های اپرا بپردازد . استاد آواز او مادام لاپرت  بود. وی صدای منیر را سوپرانو تشخیص داد و از او خواست که خواندن به صدایمتسوسوپرانو که در ایران آموخته بود را کنار گذارد و تلاش کند تکنیک و رپرتوار سوپرانو را بیاموزد. منیر توصیه او را پذیرفت و خواندن به روش سوپرانو را فرا گرفت.

در مدت چهار سالی که منیر در پاریس بود، در فرصت‌های مختلف، چه درگردهمائی‌های ایرانیان و چه در برنامه‌های کنسرواتوار و نیز طی امکانات دیگر در فرانسه و درسایر کشورهای اروپائی، در برنامه‌های هنری شرکت می‌کرد و هنر آواز خود را عرضه می‌داشت و مورد تشویق و تحسین بسیار قرار می‌گرفت . از جمله در ماه اوت ۱۹۵۱ در یک مسابقه آوازهای فولکلور در برلن جایزه اول را دریافت کرد.

منیر در سال ۱۳۳۲ پس از دریافت دیپلم آواز از کنسرواتوار ملی پاریس به ایران بازگشت و فعالیتهای هنری گسترده ایرا آغاز نمود. در سال ۱۳۳۹ منیر به آمریکا عازم شد و در کنسرواتوار نیوانگلند بوستون به تکمیل دانش موسیقی و فراگیری آوازهای اپرا و نقش‌های‌اپرائی پرداخت. در این کنسرواتوار استاد او بوریس گلداوفسکی  بود که ازاساتید به‌نام و بسیار مشهور روس الاصل آن زمان بود و بسیاری از خوانندگان مشهور اپرای متروپولتین نیویورک زیردست او تعلیم دیده بودند.

در مدتی که منیر وکیلی در بستون بود دربسیاری از صحنه‌های اپرا که در نیوانگلند کنسرواتوری به نمایش گذاشته می‌شد به روی صحنه‌می‌آمد و بسیار مورد تحسین قرار می‌گرفت. بخصوص در دو اپرای «نی سحرآمیز» موتسارت واپرای تک صحنه‌ای هانری پورسل بنام دیدو و آئناس   نقش اول رابازی کرد.

وی در سال ۱۳۴۰ به ایران بازگشت. منیر مصمم بود که آرزوی دیرین‌خود را عملی سازد و این رؤیا را که روزی در ایران یک اپرای واقعی داشته باشیم و یک اپرای کامل را بتوانیم روی صحنه بیاوریم تحقق بخشید. او اولین صحنه‌های اپرائی در سالهای ۱۳۴۱ به بعد ابتدا درتلویزیون صحنه‌هائی از مادام باتر فلای پوچینی و تراویا تای جوزپه وردی، سپس در سالن وزارت فرهنگ و هنر اپرای ارفه و اوریدیس کریستف ویلیبالد گلوک  و بعداً در سالن سعدی اپرای تک صحنه‌ای جمیله اثر ژرژ بیزه را بروی صحنه آورد . البته در تلویزیون فقط صحنه‌هایی از اپرا نمایش داده می‌شد ولی این نمایشها مورد توجه بسیار بینندگان قرارمی‌گرفت.

با گشایش تالار رودکی در سال ۱۳۴۶ فعالیتهای وی نیز همانند همتایانش در قالب گروه اپرای تهران شکل حرفه‌ای‌تر به خود گرفت. وی در اپراهای متعدد ایفای نقش کرد از جمله: اُرفه و اُریدیس (با همکاری حسین سرشار)، مادام باترفلای، لابوهم، لاتراویاتا و توراندخت.

منیر وکیلی همچنین به موسیقی محلی نیز علاقه داشت و در همین راستا هشت ترانه محلی متعلق به نواحی مختلف ایران را در پاریس بر روی صفحه ضبط نمود (۱۳۳۶) که در قالب مجموعه «آوازهای جهان» منتشر شد و جایزه اول شارل کروس را دریافت نمود. این ترانه‌ها سالها بعد در سال۱۳۸۳ با همت فرخ آهی و با کمک دختر و نوه‌های منیر با استفاده از فناوری جدید خش زدایی و بازسازی شد و در قالب یک آلبوم با نام «منیر وکیلی: بازگشت» منتشر شد.

منیر وکیلی در سال ۱۳۵۹ به فرانسه مهاجرت نمود و مدتی بعد (۱۳۶۱ / ۱۹۸۳) در سانحه رانندگی میان پاریس و لاهه درگذشت. همسر او دکتر عبدالمجید مجیدی از دولتمردان دوره پهلوی بود.

منبع مطلب : سایت ویکیپدیا

منبع عکس : http://www.monirvakili.com/mvbio.asp

نمونه صدای ایشان  http://www.daliry.com/blog/persian/186