ویل دورانت - تاریخ تمدن

سه نوبت غذا خوردن در شبانه روز، نشانۀ سازمان اجتماعی پیشرفته ای است. وحشیھا یا از پرخوری گرفتار سوءهاضمه می شوند یا روزه می گیرند.

وحشیترین قبایل سرخپوستان امریکایی نگاه داشتن غذای امروز را برای فردا، دلیل بی آبرویی و بیذوقی می دانند. بومیان استرالیایی ھرگز قادر نیستند کاری را که نتیجۀ آن فوراً عایدشان نگردد انجام دھند؛ ھر فرد از قبیلۀ ھوتنتوت مانند اربابی است که کار نداشته باشد، و زندگی در قبیلۀ بوشمن افریقای جنوبی، یا سور است یا قحطی.

در این کوتاه نظری، و ھمچنین بسیاری از طریقه ھای زندگی مردم وحشی، حکمتی نھفته است. به محض اینکه بومی به فکر فردای خود بیفتد، از بھشت عدن به ھاویۀ غم و غصه سقوط می کند و زردی پریشانخاطری بر چھرۀ او می نشیند؛ در این وقت است که حرص شدت پیدا می کند و سرمایه داری آغاز می شود و آسایش خاطر انسان اولیۀ "بیخیال" از میان میرود.

پیری سیاح روزی از یکی از راھنمایان اسکیموی خود پرسید: "به چه فکر میکنی؟" و این جواب را شنید که: "من به ھیچ چیز فکر نمی کنم؛ گوشت فراوان در اختیار دارم."

آیا فرزانگی واقعی آن نیست که تا ناچار نشویم فکر نکنیم؟

ویل دورانت - تاریخ تمدن، جلد یکم